Ik heb me laten overhalen voor een trektocht te paard van Agadir naar Essaouira, het vooruitzicht om een keer met arabier-berbers en dan nog hengsten te rijden spreekt me wel aan. Royal Air Maroc brengt me van Brussel naar Casablanca en dan verder naar Agadir. Mijn bagage is mij gevolgd, en aan de luchthaven word ik opgewacht door Dominique en leden van het plaatstelijk team. Er zijn nog deelnemers gearriveerd met dezelfde vlucht en men brengt ons naar een hotel in Agadir voor het avondmaal en overnachting.
's Anderendaags brengt men ons naar de plaats aan de kust, Aghrod, waar de paarden op ons wachten zo'n 30 km van Agadir. Er is de gids, Momo en zijn helper Hassan, de chauffeur van de 4x4 volgwagen, Rene en de kok. In totaal zijn we met 15 ruiters, 2 gidsen, Dominique en 12 gasten waarvan 10 dames. Ik krijg een donkergrijze schimmel Sandro. Mooi paard. De zadels zijn engelse cavaleriezadels, hard maar comfortabel. De bagage wordt in de 4x4 geladen, ieder krijgt zijn zadel, kopstuk en zadeltassen en goede raad. Rijden met hengsten vraagt wat voorzorgen, want echt vrienden zijn het niet van mekaar. Afstand houden is de boodschap. Rond 11h wordt het startsein gegeven en trekken we het binnenland in. Het landschap is dor met een overvloed van arganiers, bomen die heel weinig water nodig hebben. Hetgeen verklaart waarom de bomen er toch nog zo groen bij staan. Ze hebben een geschubte schors die er uitziet als de huid van een krokodil en van de pitten van hun vrucht wordt een dure olie gemaakt. We volgen lang een piste langs een heuvelachtig landschap met hier en daar kleine dorpjes. Uiteindelijk arriveren we aan onze eerste bivouac. Aan een waterreservoir worden de paarden gedrenkt. En dat wordt ook gebruikt door de inwoners van een naburig dorpje voor de was en voor hun geiten. Voor de kinderen van het dorp zijn wij een welkome afwisseling. Nieuwsgierig bekijken ze van op afstand naar alles wat er gebeurt. Bij onze aankomst worden de paarden vastgemaakt op respectable afstand van mekaar, heeft het team de grote tent rechtgezet, de veldkeuken geinstalleerd, de tentjes rechtgezet en is er thee, muntthee, heel veel muntthee. De maaltijd is een typisch marokkaans gerecht, meknez, normaal wordt dat met de handen en brood gegeten, maar daar bedank ik voor want die gerechten zijn niet alleen lekker ze zijn ook gloeiend heet.
Ik wordt gewekt door het gebalk van een ezel uit het dorpje vlakbij. Om 7h staat de zon aan de hemel. Een kattewas, tanden poetsen met water uit de veldfles en we zijn klaar voor het ontbijt. Lekker brood met koffie of thee, muntthee, heel veel muntthee. Paarden worden gevoederd door het team. Na het ontbijt wordt opgezadeld, paarden krijgen gelegenheid om voldoende te drinken want in de loop van de dag is daar niet altijd gelegenheid toe. En dan zijn we weer vertrokken. We dalen af in een canyon en volgen weer een piste die door het ruwe landschap slingert. De piknik is in de schaduw van grote arganiers. Het is warm, er is wat wind en er zijn veel vliegen. Ons doel voor vanavond is een vallei van en met veel palmbomen, de vallei van Timekti en van op de pas hebben we er een mooi zicht op. Dit is zelfs een vallei water een riviertje met water doorstroomt. De bivouac is aan het water onder de palmbomen. Heel mooi. Minder mooi is er het paard van Dominique aan toe, die heeft een grote splinter net boven de hoef gekregen over de ganse lengte van de voet. Proberen de splinter te verwijderen geeft spectaculaire beelden maar is niet succesvol. Het paard, Mansour zal de tocht niet uitdoen, hij moet vervangen worden bij de eerste gelegenheid. Er is minder wind, en we eten buiten een lekkere tagine met daarna thee, muntthee, veel muntthee. Er is een heldere sterrenhemel, honden blaffen in de verte, maar ik slaap vrijwel direkt in.
6h40 wordt ik gewekt door het gehinnik van de paarden die eten krijgen. De lucht is wat overtrokken, en het is frisser. We volgen de rivier, waarlangs een splinternieuwe brede piste gelegd is. Beetje eentonig maar niet slecht voor Mansour die met zware pijnstillers zijn weg vervolgt, vanavond wordt hij afgelost. We hebben trouwens nog een zieke. Een paard heeft blijkbaar een ontsteking op zijn nieren en kan moeilijk stappen. Klaarblijkelijk is dat niks nieuws want de crew maakt er niet veel van, het gaat wel over. De piste, of de weg in wording, is lang en kronkelig, eentonig maar geeft wel prachtige vergezichten op de wijde omgeving. Tegen de middag aan arriveren we aan de souk van Tleta Tannkert. Een wekelijkse markt op dinsdag voor de bewoners in de verre omgeving. Van ver horen we het gebalk van de tientallen ezels die wachten op hun baasjes met de inkopen. De markt is een sprong terug in de tijd, dit is geen dorp maar een plaats waar een keer in de week aktiviteit is. Inkopen worden enkel gedaan door de man des huizes vrouwen zijn nergens te bekennen. Er is een "bar annex eethuis" waar we thee gaan drinken, muntthee, veel muntthee. Na de piknik met zicht op de souk,verlaten we de piste en trekken de bergen in langs kleine ezelspaadjes. Langs kleine dorpjes en dikwijls begroet door kinderen bereiken we onze bivouac plaats aan een brede wadi, die bezaait is met fossielen. Er is een vervanging voor Mansour die afgevoerd wordt naar de thuisbasis.Vanavond eten we couscous en daarna is er thee....
De zon staat vroeg aan de hemel en het zal warm worden. We ontbijten en staan klaar voor vertrek rond 9h in N-Nw richting langs een smal pad. We doorkruisen de wadi en komen langs karige velden, groepjes geiten worden gehoed door kinderen, er is geen schoolplicht. Op verschillende velden wordt gemaaid zoals onze voorouders dat deden met de sikkel, alles is hier nog kleinschalig. Ezeltjes beladen met allerlei koopwaar (soms zelfs met een geit of een schaap) wijzen erop dat we een souk naderen. Een grote, zo blijkt. Compleet met reklame voor coca cola, knorr en tide. We stoppen er voor de piknik en brengen er natuurlijk een bezoek.
Het is het equivalent van een shoppingcentre, iets primitiever weliswaar maar men verkoopt er zowat alles, aardewerk, kleren, speelgoed, groenten, fruit, zelfs de dames van onze groep vinden er hun gading.
Grote verrassing, vanavond is er gelegenheid om te douchen. Publieke douches in een stadje Tamanar. We rijden er naar toe in de 4x4, het kost 10Dirham (1Euro) en het is een genot.
De verrassingen voor vanavond zijn legio want na het eten verschijnen er 4 muzikanten die hun versie van marokkaanse "disco" brengen, tot vreugde en plezier van onze marokkaanse ploeg, die heel snel zorgt dat de dansvloer vol raakt
De wind is gaan liggen, de zon schijnt. We gaan nu richting zee. Heuvel op heuvel af, met af en toe zelfs een steile afdaling te voet. Hoe dichter we bij de zee komen des te harder waait de wind. Onze bivouac ligt hoog op een klif met zicht op het strand en de zee. Onder ons aan het strand is er een visserdorpje en we kunnen voor het eerst pootje baden in de atlantische oceaan. Hier aan de kust staat er een strakke wind en het is best koud. We eten tagine met verse sardines. Lekker en daarna de onvermijdelijke thee, muntthee.... Vlak naast de grote tent is het waterreservoir van het dorpje waarin het regenwater wordt opgevangen en waar iedereen zich komt bevoorraden.
De wind is weer wat gaan liggen, en de zon staat aan de hemel. De vissers zijn 's morgens vroeg uitgevaren met hun sloepen, getuige het lege strand. Vandaag volgen we de stranden richting Essaouira. Dat wil zeggen, waar mogelijk, want soms zijn er grote klippen die we overland moeten passeren, maar op de stranden, groot en verlaten is er gelegenheid tot geweldig galloperen.
Dit is een paradijs voor surfers, maar voor ons is de noorderwind die terug in kracht is opgestoken geen genot maar koud. Laat in de middag zien we in de verte Essaouira liggen. In een dorpje niet ver ervoor eindigt de tocht en worden de paarden gestald en wij maken ons klaar voor de transfert naar het stadje voor de overnaching in een hotel.
Dat hotel ligt in het oude centrum, de medina niet toegankelijk voor autos, alle bagage wordt er naartoe gebracht met handkarren. 's Avonds eten we samen in een restaurant en 's anderdaags hebben we gelegenheid om het stadje te bezoeken en voor de liefhebbers te shoppen. De vissershaven, de oude wallen, de smalle straatjes, heel pittoresk. Lunchen doen we in een visrestaurantje vlakbij de vismarkt. Primitief maar heel lekker.
En dan is het tijd voor onze laatste tranfert naar Marrakech. Het hotel ligt vlakbij de medina, maar is toe aan een flinke opknapbeurt. Er zijn enorm veel toeristen en het lijkt wel of de 2 miljoen inwoners van Marrakech allemaal tegelijk een wandeling maken rond het grote centrale plein en de omliggende souks. Een onvoorstelbare drukte.
Om 11h15 wordt iedereen geacht klaar te staan voor de transfert naar de luchthaven. Dat lukt niet helemaal, dames en last minute shopping weetuwel! Als we aankomen in de luchthaven is daar de chaos kompleet. Er zijn twee vluchten naar Casablanca, een om 13h10 (de mijne) en een om 13h25 en het lijkt wel of er duizenden mensen staan aan te schuiven aan 2 incheck balies. Als het mijn beurt is heeft men mij op de vlucht van 13h25 geboekt heeft, voor mijn verbinding in Casablanca is dat niet best want ik heb slechts 40 minuten tijd. En dan begint de miserie pas goed. Mijn vlucht vertrekt met een uur vertraging. Niet erg, zegt men, ook de vluchten in Casablanca hebben vertraging. Helaas, niet de vlucht naar Brussel, die is weg. Een extra nacht in Casablanca. 's Anderdaags worden we (ik ben niet alleen) opgepikt om 5h30. Mijn vlucht gaat om 8h10. Ik heb reeds een instapkaart, en mijn bagage (zo verzekerde men) wordt doorgechekt. Boarding is op tijd, en dan blijkt dat een stuk bagage ingecheckt werd waarvoor geen passagier aanwezig is. Die moet er uit. 2h wachten we in het vliegtuig, uiteindelijk stelt men vast dat het niet meer is dan een administratieve blunder en als ik dan eindelijk in Brussel aankom, is mijn bagage....er niet bij. Die krijg ik pas op dinsdag, en o ja, Royal Air Maroc levert geen achtergebleven bagage thuis af, die moet men zelf maar komen ophalen in de luchthaven. Royal Air Maroc, wie er mee vliegt moet weten waaraan hij zich kan verwachten.
meer inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
